skip to Main Content
Florian Hiele

Ik voel mij verdrietig maar weet niet waarom

Waar komt dat verdrietige gevoel toch vandaan? Waarom nu weer die tranen? Het is nu toch wel genoeg dacht ik zo… hmmm en toch voel ik mij verdrietig. Waarom zijn die gevoelens er dan toch? Wat is er aan de hand?

Verdriet kan vele betekenissen hebben en wanneer jij je verdrietig voelt, doe je er goed aan om het verdriet te leren begrijpen.

Of je nu verdriet, boosheid, angst of teleurstelling voelt, elke emotie heeft een boodschap in zich. Het wil je wat vertellen.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik in tranen uitbarstte en niet wist waarom ik moest huilen. Ik had al jaren niet gehuild! Huilen is voor baby’s dacht ik. Een man hoort niet te huilen. Alleen mietjes doen dat.

Luister naar het verdriet

En toch kon ik het verdriet niet de rug toekeren. Het voelde als een vulkaan die aan het brullen was. Het was niet te stoppen en ik moest leren naar het verdriet te gaan luisteren.

Ik ben mezelf toen vragen gaan stellen waarom ik mij verdrietig voelde. Waarom komt het nu ineens omhoog?

De betekenis van verdriet

Eerst kwamen er geen antwoorden, maar naar verloop van tijd kwamen er gedachtes in mij op. Zoals: “Heeft je vader eigenlijk wel eens gezegd dat hij van je houdt? Hmmm, dat heeft hij inderdaad nog nooit gezegd. “Wordt mijn gevoel gerespecteerd wanneer ik dat uit of wordt het afgewezen?” Hmmm, raak. De mensen om mij heen wisten het vaak beter.

Beetje bij beetje ging ik de betekenis van mijn verdriet begrijpen ook al was ik nog steeds verdrietig. Ik besefte dat ik een volgende stap moest gaan zetten. Een stap waarmee ik het verdriet kon omzetten in geluk.

De boodschap van verdriet

Naast dat het verdriet een betekenis voor mij kreeg, merkte ik dat het mij iets wilde vertellen.

  • Het verdriet herinnerde mij er bijvoorbeeld aan hoe gelukkig ik was.
  • Het herinnerde mij eraan hoe mensen ook positief tegen mij konden reageren.
  • Ik merkte dat het verdriet mij aanmoedigen om weer mijn grenzen te gaan zetten.
  • Het verdriet vertelde mij dat ik weer mijn gevoelens moest gaan uitspreken.

Huilen is helen

Elke keer dat ik huilde, merkte ik dat ik inzichten kreeg en meer ruimte ervoer. Ook doordat ik aan mijn verdriet uiting gaf. Ik ging tegen mensen om mij heen vertellen hoe ik mij voelde. Ik ging mijn grenzen aangeven. Ik ging meer voor mijzelf opkomen.

Verwelkom het verdriet

Toen ik eenmaal door een aantal stukken verdriet heen was gekomen, werd het steeds makkelijker om aan mijzelf en anderen toe te geven dat ik verdrietig was. Hierdoor kon ik gebruik maken van het verdriet en het benutten om meer geluk te gaan ervaren.

“Geluk komt als het ware vrij wanneer je het verdriet er laat zijn en uiting geeft.”

Gebruik dit stappen plan om er achter te komen wanneer je wilt weten waarom je verdrietig bent:

1. Verwelkom het verdriet

Besef goed dat het verdriet er niet zomaar is. Iedereen ervaart alle emoties in zich. Het verdriet komt omhoog, omdat het omhoog moet komen.

2. Volg het verdriet

Wat wil het verdriet jou vertellen? Volg het gevoel als broodkruimeltjes terug naar de momenten die jou verdriet hebben gegeven.

3. Wat maakte jou verdrietig?

Vraag jezelf. Wat heeft jou in die situatie(s) verdrietig gemaakt.

4. Durf er op te vertrouwen dat wat er omhoog komt het antwoord is

Elke gedachte komt niet zomaar omhoog. Het heeft een bepaalde aanleiding. Door er op te vertrouwen dat de gedachte die omhoog komt het antwoord is of naar het antwoord toe leidt,  begrijp je waarom je verdrietig bent.

In een volgend artikel zal ik ingaan op hoe je vervolgens van je verdriet kunt afkomen.

Ben je op zoek naar persoonlijke begeleiding om je verdriet om te zetten naar acceptatie & geluk? Klik dan hier

Klaar om jouw sociale angsten te overwinnen?

Ontvang gratis 20 inzichten en voorkom de 5 meest gemaakte fouten...

Je gegevens blijven uiteraard geheim!

Dit bericht heeft 29 reacties

  1. Hallo Florian,

    Ik heb als medium veel mensen geholpen met boodschap uit de hemel. Ik geef antwoorden waarom, wat en hoe kunnen ze weer lekker in zijn vel krijgen.
    Maar ik snap het niet dat ik zelf vaak verdrietig ben zonder te weten waarom. Ik wil proberen positief denken. Wel gelukt dan krijg ik angstigaanval. Ik wil gewoon normaal leven. Helaas kan ik niet normaal denken….

  2. hoi,

    ik ben een vrouw van 29 jaar en woon alleen met mijn twee kids van 7 en 8. de laatste tijd voel ik me weer heel erg depri. de anti depressiva lijkt niet te werken. verder heb ik hulp van een christelijke therapeut om mijn verleden te verwerken. ik merk een heleboel opgekropte emoties maar ik kan het er niet uit gooien. ik durf het niet. ben bang dat ik mijn emoties niet onder controle kan houden. ik mocht nooit iets voelen vroeger. en nu durf ik niks te voelen. maar het belemmerd me wel dat ik mijn emoties er niet uit kan gooien. heb je tips?

    1. Beste MB,

      Ja, het beste is een therapeut vinden die jij het gevoel kan geven dat de emoties er wel mogen zijn en jou leert ze te verwoorden. Hierin is belangrijk dat jij jezelf gaat laten inzien dat je emoties mag voelen en dat ze juist belangrijk zijn omdat ze jou meer vertellen over wie je bent en wat voor jou belangrijk is. Mocht je begeleiding van mij wensen kun je mij contacteren via de website.

  3. hoi,
    ik ben elke dag verdrietig en vaak is het omdat ik moet blijven werken van mijn ouders (ik ben 14 ). Ik wil graag op dansen en ga dit volgend jaar ook doen, maar met werken erbij word dit teveel voor me. Ik heb dit jaar al erg veel moeite met school dus als ik dan 2 keer in de week moet trainen plus soms een wedstrijd in het weekend EN dan nog 1 a 2 keer moet werken ij de week word dit gewoon teveel. Mijn ouders begrijpen me niet en zeggen dat ik sowieso moet werken en anders niet op dansen mag, maar dansen maakt me blij en werken niet….. Wat kan ik doen?
    Groetjes Nora

    1. Beste Nora,

      Dat is een uitdagende situatie. Vraag je ouders eens waarom zij het zo belangrijk vinden dat jij moet werken. Is geld het probleem bij je ouders? Misschien hebben ze niet genoeg voor jou om het te kunnen betalen? Dan kan je er in ieder geval een gesprek over aan gaan.

      heel veel succes en hoor graag of je een oplossing hebt gevonden.

  4. Ik ben 24 jaar oud en heb sinds een paar weken last van oncontroleerbare huilbuien. De reden waarom ik huil weet ik niet, vanochtend ben ik zelfs drie keer in huilen uitgebarsten zonder enige reden. Ik denk dat dit een uiting is van al mijn vroegere opgekropte emoties maar waar het precies vanaf komt is een raadsel. Wat ik wel weet is dat het mijn relatie belast. Mijn vriend is er door dik en dun maar toch voel ik dat het onze relatie negatief beïnvloedt en dit maakt mij natuurlijk nog meer verdrietig. Nu, als ik zo’n huilbui voel opkomen laat ik het gaan. Positieve energie inademen en negatieve energie uitademen en dan barst ik helemaal in huilen uit. Maar wat me dwars zit is dat ik me daarna nog steeds behoorlijk depri voel. Ik kan echt om het geringste gaan huilen, soms is het een liedje, soms is het commentaar, soms is het iets dat ik helemaal verkeerd opvat, soms heeft het helemaal geen reden. Dat waar ik vroeger me nooit druk om maakte kan me nu helemaal in huilen doen uitbarsten. Ik ga binnenkort met een psycholoog praten en hopelijk gaat dit mij helpen, ik wil gewoon weer het vrolijke meisje zijn.

    1. Beste Carmen,

      Goed dat je je emoties nu laat gaan. Dat is een belangrijke stap. Een volgende stap is het plaatsen van de emoties. Waar hebben ze mee te maken? Wat betekent het? Wat mis je? En wat vraagt dit van jou? Pas wanneer je een verandering maakt kun je ook verwachten dat er een verandering komt in de heftigheid van de emoties.
      Mocht je begeleiding van mij willen, dan hoor ik dat graag.
      Florian

  5. Ik ervaar ook veel onduidelijk verdriet dat opkomt zodra ik mn aandacht op m’n gevoel/buik richt. Ergens weet ik dat het iets is met hechting en ouders, dat tot uiting komt in gebrek aan overgave en binding in relaties maar dat is meer een rationeel ding. Ik ben intelligent en analyseer me suf, maar wil juist tot m’n gevoel komen. Met vragen stellen tijdens het verdriet blijf ik in de gedachtewereld en er komen geen antwoorden. Wat lastig is, is dat ik me heel weinig van mn kindertijd kan herinneren. Ik weet wel dat ik niet mishandeld ben of hele erge dingen heb meegemaakt, maar heb wel ouders die slecht met emoties kunnen omgaan. Toch, dit blijft een rationeel gegeven wat me nog steeds niet het verdriet doet laten ‘oplossen’ of verklaren. D.m.v. meditatie heb ik wel andere ‘inzichten’ over mn leven gehad, maar er zijn nooit herinneringen teruggekomen of inzichten gekomen hoe ik me beter kan verhouden tot intieme relaties (mijn issue). Ik ben wel in therapie, wat me wel helpt op zich, maar ik vond je artikel interessant en herkenbaar en vraag me af mijn verhaal je nog triggert voor eventuele tips. Veel dank en succes.

    1. Beste Richard,
      Dank voor het stellen van je vraag!
      Zonder je volledige verhaal te kennen, kan ik wel het volgende zeggen. Leer om meer in contact met je gevoel te komen door het verdriet meer te gaan voelen en uit te spreken. Dit lukt gemakkelijker wanneer je je ontspant terwijl je met je aandacht naar je buik gaat. Ga in eerste instantie niet opzoek naar het antwoord, maar de ervaring van verdrietig zijn. Sta jezelf toe om verdrietig te zijn zonder dat je het al wilt oplossen of begrijpen. Zonder deze stap kun je namelijk niet verder. Zie je het als iets wat vervelend is en niet nuttig, dan keur je het af en kun je niet in contact komen met het verdriet en bouw je er juist een muur tussen. Neem dus eerste bijvoorbeeld de komende tijd, de tijd, om gewoon verdrietig te zijn. Wellicht heb je dit al een tijdje mee gemaakt, maar niet jezelf bewust de toestemming gegeven om het verdriet te ervaren.

      Wanneer je die stap hebt gemaakt kan er een volgende stap gemaakt worden. Laat me gerust weten wanneer je daarover een vraag hebt.
      Succes!

  6. Hee,

    Ik ben een meisje van 16 jaar en ik zit al een jaar niet zo lekker in mijn vel. Ik moet ook vaak huilen en weet hoe dat komt, hoe ik het moet verhelpen weet ik niet……maar ik leg even uit hoe het komt, ongeveer een jaar geleden stond ik bijna allemaal onvoldoendes op school, hierdoor werd ik erg onzeker en gingen mijn toetsen nog slechter. Op een gegeven moment kreeg ik weer hoop en moed en gingen mijn cijfers iets beter, waardoor ik net over kon. Nu zit ik ongeveer 6 maanden weer op school en zit ik weer niet lekker in mijn vel en ben erg verdrietig. Mijn cijfers zijn alweer slecht, hierdoor word ik erg onzeker. Steeds als we het dan over mijn cijfers hebben (maakt niet uit waar ik ben) springen de tranen in mijn ogen en moet ik me best doen om ze in te houden. Mijn verdriet komt denk ik door onmacht, ik wil presteren maar het lukt niet. Er gaan dan ook allemaal vragen in mijn hoofd langs zoals: heb je niet goed geleerd? Ben je gewoon dom? Heb je er gewoon niet genoeg aan gedaan? Zou ik nog wel over kunnen? Kan ik het wel?

    Ik vond dit artikel en wou mijn verhaal ook Kwijt, want het voelt fijn als je het even allemaal kan zeggen hoe je je voelt.

  7. Hallo

    Ik snap zeker wat iedereen heeft hier en misschien is er geen uitleg mogelijk.
    Ik ben sinds 15 maanden papa geworden ik en mijn meisje hebben heel veel liefde en plezier met en van onze zoontje.
    Als ik naar hem kijk en hoeveel ontwikkeling deze heeft de trap nu al opvliegen en brabbelen is het ongelooflijk dit mee te maken.
    Tegelijk heb ik zeer groot verdriet en weet niet hoe dat komt of misschien eigenlijk toch wel. Ik zie overal en lees overal van die verhalen waar kindjes gewond raken in die vreselijke oorlogen. Maar ook in Nederland, mijn zus is docente en kinderen komen met honger in de klas. Zij organiseert dan ontbijt op eigen kosten nog wel omdat de kindjes gewoon honger hebben.
    De school geeft dan als kritiek dat kinderen niet in de klas mogen eten en dat soort dingen.
    Dit en nog meer dingen breken mijn hart, ik ben geen softy of wat dan ook en was altijd al gek op kinderen omdat alles wat ze zeggen en doen puur is. Nu ik zelf een kleintje heb is dit alleen heviger geworden.
    Ik zie hoe mijn zoontje soms erg hunkert naar zijn mama hij wil dan aandacht van alleen haar bijv. nu hij zich niet top voelt omdat weer meer tandjes doorkomen etc. Ik vind het ook mooi om te zien dat zijn mama de enige persoon op de hele wereld is die hem lekker kan doen voelen die hij vertrouwt haar geur en de aanraking.
    Soms wil hij mij niet op een bepaalt moment omdat zijn mama toch nummer 1 is en soms wil hij juist alleen mij maar dat laat hij allemaal heel duidelijk weten en zien.
    Het verdriet is voor mij juist meer dat ik weet dat andere kindjes dit niet mee krijgen de liefde de aandacht en de tijd die wij investeren in hem.
    Als ik zie hoe mensen op de vlucht zijn in de wereld en wij ons alleen druk maken om AZC’s. Kindjes die helemaal alleen staan zonder moeder eenzaam van een leeftijd van baby tot ik noem maar iets 5 jaar. Een blik in hun ogen van leed, ellende en geweld en ook van leegte en zonder enige sprankel erin terwijl deze juist vol leven moet zitten.
    Ook van hoe de wereld eigenlijk in elkaar steekt en waar we ons druk om maken om niets eigenlijk helemaal niets.
    Ik weet dus wel wat er speelt in mijn hoofd maar waarom is dit zo intens? Waarom nu juist, misschien omdat ik toch meer over dingen ben gaan nadenken en de vaderschap toch een rol speelt.
    Ik heb al zonder enige reden of het nu buiten is of bij een speelplek waar wij met de kleine en neefjes en nichtjes zijn plotseling een knuffel gekregen van totaal onbekende kindjes.
    Dit is op dat moment onverwachts maar onbetaalbaar en niet te omschrijven, hoe komt het dat een klein kindje die behoefte heeft om dat te doen bij een vreemde. Ik ben ook van mening dat een kindje dat kan aanvoelen of een persoon oke is of niet weet alleen niet of dit klopt?

    Ik dwaal af we hadden het over verdriet wat een breed begrip is en ik heb het alleen over kinderen gehad ik dank jullie voor het lezen.

    Antonio

  8. Hallo,

    Ik blijf vandaag weer steeds huilen, steeds maar opnieuw is dat tranendal er weer..
    Nu hoorde ik wel dat er een vriendin haar man onverwacht is overleden gisterenavond.
    Daar schrok ik behoorlijk van, aangezien mijn man drie jaar terug plots weg was zonder ziekte bed of afscheid.
    Trek ik me dat nu zo aan, beleef ik het opnieuw wat haar nu overkomt wat mij overkwam?
    Huil ik voor haar of huil ik om wat mezelf is overkomen?

    1. Beste Aletta, dat zijn heftige gebeurtenissen die je hebt meegemaakt. Ik kan me goed voorstellen dat je daarvan nog onverwerkt verdriet ervaart…ik adviseer je dan ook zeker om deze vragen voor jezelf te proberen te beantwoorden. Heel veel sterkte met het verdriet de ruimte te geven.

      Groetjes, Florian

  9. Beste,

    Ik weet niet wat er met me scheelt maar ik huil om het minste. Zoals nu ook, terwijl ik aan het typen ben.
    Op mijn werk ook. Soms als ik iets wil zeggen/ mezelf wil verdedigen of initiatief neem(dit laatste niet veel omdat ik schrik heb dat ik ga huilen) ; na een paar seconden ben ik aan het huilen.
    Ik ben zo altijd al geweest. Vroeger op de lagere school ook al. Maar nu; meer dan 20 jaar later nog steeds. Het is een tijd minder geweest, maar de laatste maanden weer terug erger. Is dit onmacht? Onzekerheid? Ik weet het niet meer. Ik praat er met bijna niemand over. Weet gewoon niet meer wat te doen.
    Groeten

    1. Beste,

      Elke emotie heeft zijn functie, zo ook verdriet. Het is zo heftig aan de oppervlakte omdat het aandacht van jou nodig heeft. Bewust er voor gaan zitten met een pen en een leeg papier, aan jezelf vragen waarom je dit verdriet voelt en net zo lang blijven zitten totdat je hand wil gaan schrijven kan een idee zijn. Het verschil zit hem in het bewust aangaan van je verdriet of er voor weg lopen en het ontwijken. Zoals je beschrijft neem je minder initiatief omdat je bang bent dat je gaat huilen. Dit is er voor weg lopen.

      Jouw verdriet heeft aandacht nodig en je doet er goed aan om er eens met iemand over te praten. Iemand die je goed kent en vertrouwt of een coach. Samen kun je dan eens kijken sinds wanneer dit “echt” is gaan spelen, ruimte geven aan het verdriet, het begrijpen en omzetten naar acties die jou steunen.
      Het is wellicht een zoektocht, maar het absoluut waard. Mijn ervaring is dat wanneer je het echte aandacht geeft, de puzzelstukjes op zijn plaats vallen en de emotie verdwijnt omdat het dan zijn functie heeft gehad.

      Heel veel succes en je bent welkom op één van onze trainingen!

      Florian

  10. Ik voel mij soms verdrietig, waarschijnlijk omdat ik me alleen voel. Het gekke is alleen, dat ik genoeg mensen om mij heen heb. Ik heb ouders die van mij houden, een gelukkige familie, ik heb vrienden en toch voel ik me alleen. Alsof er niemand is aan wie ik alles kan vertellen. Ik heb om de een of andere reden tot nu toe alleen maar spijt gehad als ik iets groots over mezelf vertelde aan mijn vrienden. Niet dat ze iets hebben doorverteld, of negatief gereageerd, maar ik had spijt van mezelf te “openen”. Ik ben ook bang om initiatief te nemen, ik laat alles op me af komen. Eigenlijk is het heel stom van mezelf, maar ik weet ook niet waarom ik mezelf zo afzonder van iedereen. Dit is al een lange tijd aan de hand, meer dan een jaar.

    1. Beste,

      Goed dat je je opnieuw opent. Dat is belangrijk wanneer je je gevoelens wilt begrijpen. Wat vertelde de spijt jouw? Ik bedoel…mag jij je niet openen? En mag er niet naar jou geluisterd worden? Ik denk dat iedereen gehoord mag worden en dat het goed is dat je het juist doet. Het kan wel ongemakkelijk voelen wanneer je het nog niet zo veel hebt gedaan. Toch zou ik je willen adviseren om het meer te doen. Zeker naar mensen die je vertrouwt met jou innerlijke belevingswereld.

      Heel veel succes met het begrijpen van je emoties. En begrijp goed dat ook al lijkt het er op dat je geen reden mag hebben om verdrietig te zijn, mag je wel verdrietig zijn! Emoties zijn persoonlijk en volgen niet de algemene sociale overtuigingen. 😉

      Florian

    1. Beste Ingrid,
      Dank voor je vraag!

      Ik sluit me aan bij je therapeut. De reden dat je nu wel het gevoel van alleen zijn ervaart kan komen omdat je nog tegen het verdriet zit te vechten en het niet wilt ervaren. Echter creeren wij ons verdriet niet bewust en doet dit onbewuste deel in ons dat. Je kunt dan ook niet het verdriet jaren lang blijven wegstoppen en komt het op een gegeven moment omhoog. Dit is niet om je te pesten, maar juist om je te helpen. Het verdriet heeft namelijk een boodschap in zich en kan jou vertellen waarom het er is.

      Door het verdriet te volgen en je af te vragen waarom jij het verdriet voelt kan het als het waren antwoorden geven en jou laten weten wat je in je leven mist. Door deze dingen dan vervolgens weer in je leven te brengen ben je in staat om het verdriet om te zetten naar blijdschap. Wanneer het verdriet te maken heeft met iets wat niet meer terug kan komen, bijvoorbeeld het overlijden van iemand, dan is het belangrijk om te kijken welke dingen jij van deze persoon mist. Wat gaf deze persoon jou? En hoe kun je die kwaliteiten weer in je leven brengen of weer aan jezelf leren geven.

      Ik hoop dat je hier weer mee verder kunt. Laat me gerust weten wanneer je nog vragen hebt!

  11. Ik voel dat ik verdrietig ben maar kan er geen uiting aan geven, ik blokkeer volledig, dan word er gezegd dat ik mijn emoties de vrije loop moet laten, maar hoe doe ik dat ?

    Ik ben in therapie bezig met seksueel misbruik van 6 jaar terug, wat veel oproept, maar waarvan ik vind dat ik er niet de hele tijd mee bezig mag zijn.

    1. Beste Elly,

      Dank voor je reactie. Wat je kunt doen om een begin te maken is dat je iemand zoekt die je vertrouwt. Iemand die dicht bij je staat en waarvan je weet dat hij je verhaal privé houdt. Die kun je vragen om naar je verhaal te luisteren. Dat is een begin. Daarna kun je gaan kijken naar het uiten van boosheid en eventueel frustratie. De stap erna is het echt vrijkomen van dit verhaal en dat betekent de persoon die je dit heeft aangedaan gaat vergeven. Vergeven betekent NIET vergeten! Vergeven betekent vrij komen van de situatie en compassie voelen voor de trieste mentaliteit van de persoon in kwestie. Het moment dat jij de persoon geen kwaad meer toe wenst is het moment dat jij uit de negatieve emoties bent, die je hebt ervaren door de situatie en betekent dat deze persoon jou niet meer negatief beïnvloed. Of terwijl, dan ben je er vrij van. In deze fase kun je ook gaan kijken naar leerlessen die je hieruit mee kunt nemen en waardevol kunnen zijn voor jou en mensen om je heen. Mocht je er steun in willen ben je welkom voor een persoonlijke training. Ook kun je gebruik maken van de audiosessie waarmee je door het vergevingsproces wordt heen geleid.

  12. Hallo,
    Ik krijg de laatst tijd ook zomaar tranen in mijn ogen en voel mij verdrietig. Ik woon nog thuis maar wil mijn ouders niet met mijn problemen belasten omdat zei het zelf al zo moeilijk hebben. Verder heb ik helemaal niemand waar ik mijn verhaal kwijt kan. Ik weet echt geen raad meer en begin een beetje moe van mezelf te worden

    1. Beste Krc,

      Dank voor je openheid. Hoe gek het misschien ook klinkt, maar dat verdriet is er omdat het er moet zijn. Ook al begrijp je het nu nog niet, het heeft zijn functie. Net doen alsof het er niet is zal er niet voor zorgen dat je het gaat begrijpen. Juist het verdriet ervaren en jezelf afvragen waar het vandaan komt kan je helpen het te begrijpen. Wanneer je het met iemand gaat delen kun je hierin nog een stap maken. Ook al hebben je ouders het zelf moeilijk, jij mag er ook zijn! Ik zou je daarom willen vragen om toch een stap in die richting te zetten. Heel veel succes en mocht je meer begeleiding willen dan ben je welkom op één van onze trainingen!
      Groeten, Florian

  13. Hallo,
    Ik moet steeds vaker per dag huilen en ik weet gewoon echt niet waarom
    In de klas komen de tranen echt vaak
    Als ik thuis ben moet ik ze tegen houden
    Ik weet niet waar het vandaan komt
    Ik wil dat het ophoud en ik weet niet meer wat ik er tegen moet doen..
    Heeft u nog tips?

    Groetjes Sharon

    1. Beste Sharon,

      Dank voor je berichtje. Mag je thuis je tranen niet laten zien? Want het zou juist goed zijn wanneer je thuis wel deze tranen kan/mag laten zien. Wellicht kun je er eens met je ouders/verzorgers over praten en hen vertellen dat je verdrietig bent, maar niet weet waarom. Misschien begrijpen zij jouw tranen beter of kunnen ze je helpen te begrijpen waar je tranen vandaan komen. Mocht dit niet lukken/kunnen kun je misschien eens langs gaan bij de huisarts en hem dit eens vertellen. Wellicht kan hij je helpen om bij de juiste persoon terecht te komen. Je bent bij mij ook altijd welkom, maar wanneer je jonger dan 18 bent heb ik wel een toestemming van je ouders nodig.
      Heel veel succes en mocht je nog vragen hebben dan hoor ik het graag!

  14. hallo ben Nasr 15 jaar ik ben de laatste tijd vaak verdrietig terwijl ik niet eens weet waarom. Deze week zat ik in de klas en ik begon opeens tranen te krijgen ik werd verdrietig. Maar ik vind het heel irritant het gebeurd ook steeds vaker vandaag had ik het ook al 2 keer.

    1. Beste Nasr,
      Bedankt voor je bericht. Wanneer je dit zo ervaart en is er een goede kans dat het verdriet ook “hoog” bij je zit. Mijn advies is dan ook om er eens met iemand over te gaan praten. Doe dit bijvoorbeeld bij iemand die je vertrouwt. Door er over te praten kun je dit verdriet ook daadwerkelijk gaan begrijpen. Het zou een eerste goede stap zijn. Heel veel succes. Wanneer je nog vragen hebt, stel ze gerust.

    2. Beste Nasr

      Ik zelf ben nu 15 en huil heel vaak alleen. Zelf weet ik ook niet waarom ik dat doe, waarschijnlijk zoals de reactie hierboven kan dat komen doordat het heel hoog ligt. Wat mij heeft geholpen is om met iemand te praten die je al een tijd kent, bijvoorbeeld je grootouders, vader of moeder. Ook wat ik vroeger veel deed is alles inproppen en hopen dat het ophoudt en gewoon verder gaan met leven, maar dat helpt echt niks geloof me. Praten is meestal de beste optie, en huilen is zeker niet slecht!

Geef een reactie

Back To Top